Gün doğarken, dışında bıraktığı fakat içinde barındığı şehir derin homurtularla uyanırken, o, uykunun zerresinde nasipsizdi. Doğrulup pencereyi kapadı, şehri almamak için içeri, Ben senin annenim diyen kadın vardı o şehirde.
Ufacık deliklerden sızdı içeri şehir. Yıllarca hayalini kurduğu, canevinde otağını süslediği ana, şimdi gördüğü, duyduğu ana değildi. Senin annenim. diyen kadın, o şehrin uyduruk ve mukallit kurallarına körü körüne boyun eğendi. Gelenek diye geleneksizliği benimseyenlerdendi.
Secdesizdi, duasız..
Yeşil namazörtüsü bile yoktu.